Ik was een meisje met een goed gevoel voor energie en sfeer

Eén blik in een kamer en ik wist of ik veilig was.

Eén blik in een kamer en ik wist of ik veilig was. Dat aanvoelen was geen gave, het was een overlevingsstrategie. Ik leerde om me klein te maken, onzichtbaar zelfs, om te voelen wat anderen nodig hadden vóór ze het uitspraken. Er was angst. Er was schaamte. En ik was een kei in het verstoppen daarvan, zelfs voor mezelf.

De klappen waren niet altijd zichtbaar, maar ze kwamen aan. Soms fysiek, vaker emotioneel. Ik leerde al jong dat de wereld niet altijd veilig was. En ergens besloot ik – onbewust – dat het mijn schuld moest zijn. Als ik maar liever was, rustiger, zachter, minder... dan zou het wel beter worden.

Maar het werd niet beter. Niet zolang ik die overtuigingen bleef meedragen. Niet zolang ik bleef overleven in plaats van leven.

Ik ontwikkelde paniekaanvallen, vermijdingsgedrag, dissociatie. Ik paste me aan, perfectionistisch en gevoelig tegelijk. Van buiten sterk, van binnen breekbaar. De diagnoses kwamen later – PTSS, angststoornis – maar diep vanbinnen wist ik al die tijd: dit trauma leeft in mijn lijf.

Jarenlang praatte ik over wat me was overkomen, met therapeuten, coaches, vriendinnen. Maar mijn lichaam bleef schrikken van aanraking, mijn ademhaling bleef hoog, mijn hart bonsde bij het minste signaal van onveiligheid.

 Het praten hielp, maar het raakte de kern niet. Die lag dieper – in mijn bindweefsel, mijn lichaam, mijn cellen. In de opgeslagen herinneringen die woorden niet konden bevatten.

En precies daar begon mijn zoektocht naar zachtheid en geluk. Naar een andere taal – niet van het hoofd, maar van het lichaam en het hart. Een taal van aanraking, aanwezigheid, zien met al je zintuigen, van luisteren met je handen en ademen met je hart.

Die zoektocht werd mijn redding. En later: mijn werk, mijn methode, mijn missie.

Mijn weg naar intens geluk na traumaverwerking

In mijn vorig blog neem ik je mee in mijn persoonlijke reis: van angst, schaamte en trauma naar het vinden van diepe vervulling en innerlijk geluk. Het is het verhaal dat de kiem vormde voor de Roos Relaxatie Methode.

Een kwetsbaar begin

Jeetje, waar te beginnen? Toen ik terugkijk, zie ik een meisje dat al jong leerde overleven – op haar tenen door angst, met een knoop van schaamte diep in haar buik. Als kind had ik geen woorden voor wat er gebeurde, maar de impact die het had vormde de basis voor patronen die ik pas jaren later begon te begrijpen.

In mijn blog “Traumaherstel versus angst en schaamte” schreef ik:

“Ik ga het in dit blog hebben over mezelf, mishandeling, mijn missie, mijn hoogtes en laagtes, kwetsbaarheid en mentale gezondheid en PTSS.”

Het vraagt moed om te schrijven over iets waar je jaren over hebt gezwegen. Maar ik wil eerlijk zijn. Niet om medelijden op te roepen, maar omdat waarheid bevrijdend werkt – voor mij, en misschien ook voor jou.

Lees hier mijn blog angst en schaamte versus traumaherstel